از ذريح محاربي منقول است که گفت: به حضرت امام جعفر صادق (ع) شکايت کردم آنچه به من مي رسد از قوم و فرزندان من هر گاه به ايشان نقل مي کنيم ثواب زيارت قبر حضرت امام حسين (ع) را تکذيب من مي کنند و مي گويند: تو دروغ مي بندي بر امام جعفر (ع) حضرت فرمود: اي ذريح! بگذار مردم را که به هر جا که خواهند بروند. والله، که حق تعالي مباهات مي کند به زايران حضرت امام حسين (ع) و آنها که از راه هاي دور به زيارت آن حضرت مي روند، با ملائکه مقرّبين و حاملان عرش خود حتّي آنکه مي فرمايد به ايشان که: آيا نمي بينيد زيارت کنندگان قبر حسين بن علي (ع) را که آمده اند با نهايت شوق به سوي آن حضرت و به سوي فاطمه زهرا(س).
به عزّت و جلال و عظمت خود سوگند مي خورم که: واجب گردانم براي ايشان کرامت خود را که ايشان را گرامي دارم و داخل گردانم ايشان را در بهشتي که مهيّاکرده ام براي دوستان خود پيغمبران و رسولان خود.
اي ملائکه من! اينها زيارت کنندگان حسين اند که محبوب محمّد (ص) است که او پيغمبر و حبيب من است و هر که مرا دوست مي دارد حبيب مرا دوست مي دارد و هر که حبيب مرادوست مي دارد محبوب او را دوست مي دارد. و هر که حبيب مرا يا محبوب او را دشمن مي دارد بر من لازم است که او را به بدترين عذاب هاي خود عذاب کنم و به آتش خود او را بسوزانم. و جهنّم را جايگاه او گردانم و او را عذاب کنم که هيچ يک از عالميان را عذاب نکرده باشم. [1] .
پی نوشتها :
[1] کامل الزيارت ص 143 بحارالانوار ج 101 ص 75 -76.
منبع : داستانهايي از زمين کربلا ؛ ر- يوسفي