فرازی از دعای صباح - ترجمه حضرت استاد حسین انصاریان

بار خدايا!تنها تو را منزّه مى دارم و سپاس و ستايش مى گويم، كيست كه قدر تو را بشناسد و از مقام تو نترسد؟ و كيست كه بداند تو كسيتى آنگاه از تو نهراسد؟با قدرت خود پراكنده را الفت بخشيدى و با مهربانيت سپيده دم را شكافتى و با كرمت تاريكيهاى شب را روشن نمودى،و آبهاى شيرين و شور را از دل سنگهاى سخت و خارا جارى كردى و از ابرهاى گران بارانى فراوان فرو ريختى و خورشيد و ماه را براى مردمان چراغى فروزان قرار دادى،بى آنكه در آنچه آغازگر پيدايشش بودى دچار خستگى و ناتوانى و چاره جويى شوى اى آن كه در عزت و بقا يگانه است و بندگانش را به مرگ و فنا مقهور خود ساخته است،