غريزه دوست خواهى و ميل به معاشرت و رفاقت، حقيقتى است كه حضرت حق در نهاد آدمى قرار داده است و رزق اين غريزه و ميل را بنا بر حكمت و مصلحتش در هر عصر و روزگارى مقرر فرموده است و آن انسان هاى والايى هستند كه از ارزش هاى ملكوتى و صفات انسانى و نشانه هاى آدمى برخوردارند.
اين ارزش ها و صفات و نشانه ها و علائم در آيات قرآن مجيد و روايات و معارف حقه اسلاميه بيان شده است و نسخه لازم در اين زمينه به صورت جامع و كامل در اختيار همگان است.
معيارهايى كه مى توان در سايه آنها دوستان حقيقى و معاشران واقعى را شناخت عبارت است از:
ايمان به خدا و قيامت، عمل صالح، آگاهى و معرفت دينى، خلوص و اخلاص، مهربانى و مهرورزى، وقار و آرامش، دگر دوستى و دل سوزى، ادب و متانت، صفا و صميميت، راستى و درستى، امانت و صداقت، عفو و گذشت...
اين ها و ديگر امورى كه از همين مقوله است مجموعاً در تعبير اهل دل عبارت از اخلاق حسنه است، كه حضرت حق پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله را در قرآن به آن ستوده است:
[وَ إِنَّكَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِيمٍ ] .
و يقيناً تو بر ملكات و سجاياى اخلاقى عظيمى قرار دارى.
اخلاق حسنه- كه مجموعه اى از ارزش هاى ملكوتى و نشانه هاى انسانى است- در هر كس باشد، شايسته و سزاوار است كه مردم باب دوستى و رفاقت با او را باز كنند و با وى به معاشرت وهمنشينى برخيزند و حداقل ساعتى را در شبانه روز كنار او قرار گيرند و از انفاس قدسيه و منش انسانيه او بهره مند شوند.
منبع : پایگاه عرفان
