اميرالمؤمنين على عليه السلام، پيشواى پرهيزكاران درباره رفيق خوب و اينكه داراى چه روحيه پر ارزشى است مى فرمايد:
«لَايَكُونُ الصَّدِيقُ صَدِيقاً حَتّى يَحْفَظَ أخَاهُ فِى ثَلَاثٍ: فِى نَكبَتِهِ، وَغَيْبَتِهِ وَوَفَاتِهِ» .
دوست، دوست نيست مگر اينكه برادر دينى و دوستش را در سه مورد رعايت كند: در گرفتارى و بلاى روزگار و در غيبت و نبودش ميان جمع و در مرگ و وفاتش.
در گرفتارى و بلاى روزگار، با مال و آبرو و زبان و قدمش به يارى او بشتابد تا جايى كه گرفتارى و بلاى روزگار از او دفع شود. در غيبت و نبودش ميان جمع از او دفاع كند و جلوى زبان هاى تند و تيز را بر ضد او بگيرد. به هنگام وفات و از دنيا رفتنش امورش را عهده دار شود و به زن و فرزندش رسيدگى نمايد.
اگر دوستى ها و رفاقت ها بر اين پايه كه اميرالمؤمنين على عليه السلام بيان فرموده قرار بگيرد زندگى همه مردم نمونه اى از زندگى بهشتيان روز قيامت مى شود.
ممكن است كسى بگويد كه تحقق چنين رفاقتى بسيار مشكل است و شايد غير ممكن، در پاسخش بايد گفت: تربيت شدگان قرآن و مكتب اهل بيت عليهم السلام در معاشرت و رفاقت با ديگران به همين صورت كه حضرت مولا عليه السلام بيان فرموده عمل مى كردند و بارى هم بر دوش خود حس نمى كردند و با عملشان ثابت كردند كه در حوزه معرفت و دين و ديندارى هر كار مثبتى انجامش ممكن و آسان است، كه در بخش هاى بعدى به گوشه اى از زندگى سراسر نور كسانى كه پيامبران و امامان و بندگان پاك و صالح را براى همنشينى انتخاب كرده اند اشاره مى شود.
منبع : پایگاه عرفان
