حقيقتى كه به عنوان داروى بيمارى هاى قلب و مايه صفا و جلاى دل از جانب سالكان راه دين و عاشقان حقايق و فضائل و آراستگان به علم و عمل و معرفت و بصيرت پيشنهاد شده و بر همه دوستان است كه يكديگر را به آن سفارش كنند عبارتند از:
تهى بودن درون از حرام
حرام مالى، عنصرى است كه از طريق ستم و تجاوز و كسب نامشروع مانند ربا، كم فروشى، دزدى، غصب، رشوه، اختلاس، تقلب، حيله و... به دست مى آيد، يقيناً پرهيز از خوردن حرام زمينه ساز درمان دردهاى باطنى و سبب صفا و جلاى باطن آدمى است.
آيات قرآن و روايات به شدّت انسان را از نزديك شدن به مال حرام نهى مى كنند و خوردنش را مايه فساد باطن و تاريكى قلب و نيز ظلمت قبر مى دانند.
پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله مى فرمايد:
«رُبَّ أشْعَثَ أغْبَرَ مُشَرّدٍ فِى الأسفَارِ مَطْعَمُهُ حَرَامٌ وَمَلْبَسُهُ حَرَامٌ وغَذّى بِالحَرَامِ يَرفَعُ يَدَيهِ فَيَقُولُ: يَا رَبِّ يَا رَبِّ فَأنّى يُسْتَجَابُ لِذلِكَ؟!» .
چه بسا پريشانِ خاك آلود و در بدر در سفرها در حالى كه طعام و پوشاك و تغذيه اش حرام است، دو دست به سوى خدا بر مى دارد و يارب يارب مى گويد، نهايتاً با اين حرام ها كجا و چگونه دعايش مستجاب مى گردد؟!.
و نيز آن حضرت فرمود:
«مَنِ اشتَرى ثَوباً بِعَشرَةِ دَراهِمَ وَفِى ثَمَنِهِ دِرهَمُ حَرَامٍ لَمْ يَقبَلِ اللَّه تَعالى صَلاتَهُ مادَامَ عَلَيْهِ مِنْهُ شَى ء» .
كسى كه جامه اى را به ده درهم بخرد و درپولش درهمى از حرام باشد تا چيزى از آن حرام بر اوست خدا نمازش را نمى پذيرد.
و آن بزرگوار فرمود:
«كُلُّ لَحمٍ نَبَتَ مِن حَرامٍ فَالنّارُ أولى بِهِ» .
هر گوشتى كه از حرام روييده، آتش به آن سزاوارتر است.
و از آن حضرت روايت شده:
«مَنْ لَمْ يُبَالِ مِن أينَ اكتَسَبَ المَال لَم يُبالِ اللَّهُ مِن أينَ أدخَلَهُ النّارَ» .
كسى كه باك نداشته باشد از چه مسيرى كسب مال مى كند، خدا هم باك نخواهد داشت از كجا او را وارد دوزخ مى نمايد.
پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله فرمود:
«دِرهَمٌ مِن رِبا أشَدُّ مِن ثَلاثينَ زَنْيَةً فِى الإسلامِ» .
يك درهم ربا بدتر از سى زنا در اسلام است.
و نيز آن بزرگوار فرمود:
«مَن أصابَ مَالًا مِن مَأْثَمٍ فَوَصَلَ بِهِ رَحِماً أو تَصَدَّقَ بِهِ أو أنفَقَهُ فِى سَبيلِ اللَّهِ جَمَعَ اللَّهُ لَهُ ذلِكَ جَميعاً ثُمّ قَذَفَهُ فِى النّار» .
كسى كه از راه حرام و معصيت به ثروتى دست يابد، پس با آن صله رحم كند، يا صدقه بدهد، يا در راه خدا هزينه نمايد خدا همه آنها را براى او يك جا جمع كند سپس به آتش مى اندازد.
امام صادق عليه السلام از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله روايت كرده كه آن حضرت فرمود:
«إن أخوَفَ مَا أخَافُ عَلى أُمَّتى مِن بَعدى، هذِهِ المَكَاسِبُ الحَرَامُ والشَّهوَةُ الخَفِيَّةِ وَالرِّبا» .
ترسناك ترين چيزى كه پس از خود بر امتم مى ترسم اين كسب هاى حرام و شهوت پنهان و رباست.
از امام صادق عليه السلام روايت شده:
«إذَا اكتَسَبَ الرَّجُل مَالًا مِنْ غَيْرِ حِلِّهِ ثُمَّ حَجَّ فَلبّى نُودِىَ لَالَبّيكَ وَلَا سَعدَيْكَ» .
هنگامى كه انسان ثروتى را از راه غير حلال به دست آورد سپس با آن به حج برود و تلبيه بگويد، پاسخ مى آيد: نه اجابت مى شوى و نه خوشبخت!!
و نيز آن حضرت فرمود:
«كَسْبُ الحَرام يَبِينُ فِى الذُّرّيَّةِ» .
آثار كسب حرام در نسل انسان آشكار مى گردد!
و از امام موسى كاظم عليه السلام نقل شده:
«إِنَّ الحَرَامَ لَايَنمى وَإِنْ نَمى لَايُبارَكُ لَهُ فِيه، ومَا أنفَقَهُ لَم يُؤجَرْ عَلَيه وَمَا خَلَّفَهُ كَانَ زَادَهُ إلَى النَّارِ» .
حرام زياد نمى شود واگر زياد شود بركتى در او نخواهد بود و آنچه از حرام انفاق مى گردد پاداشى ندارد و آنچه دارنده حرام بعد از خود به جا مى گذارد توشه اش به سوى آتش دوزخ است.
در رابطه با حلال از حكيمان و عارفان روايت شده است:
عبد به حقيقت ايمان نمى رسد مگر در او چهار خصلت باشد:
الف- واجبات را هماهنگ با سنت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و اهل بيت عليهم السلام انجام دهد.
ب- با ورع و پاكدامنى لقمه حلال تناول كند.
ج- در ظاهر و باطن از آنچه نهى شده بپرهيزد.
د- تا هنگام مرگ بر اين امور پايدارى ورزد.
آن كه دوست دارد به نشانه هاى صديقين درآيد جز حلال نخورد و جز در مسير دين يا آنجا كه ضرورت دارد عمل نكند.
كسى كه چهل روز لقمه شُبهه ناك بخورد، دلش تاريك مى گردد . واگذاشتن يك درهم از شُبهه نزد من از صد هزار درهم صدقه پرداختن محبوب تر است .
شدت پرهيز و تقواى اهل خدا از حرام تا جايى بود كه در روايتى آمده: امام صادق عليه السلام چند روزى در حبس حاكم بنى عباس بود، زنى شايسته و صالحه به دست زندانبان قرص نانى براى حضرت فرستاد، زندانبان گرده نانى را بر طبقى نهاد و نزد حضرت قرار داد، امام از خوردن نان خوددارى فرمود و عذرش از نخوردن نان اين بود كه نان بر طبق ستمكار حمل شده است .
منبع : پایگاه عرفان
