فرق ديگر اعمى و بصير در اين است كه اهل بهشت:
«فَهُوَ فِي عِيشَةٍ راضِيَةٍ».
هستند. يعنى در زندگى خوش و پسنديده‌اى به سر مى‌برند و در حيات جاويدان‌اند. اما قرآن مى‌فرمايد: كسى كه اهل جهنم است:
«لا يَمُوتُ فِيها وَ لا يَحْيى»
در آن‌جا نه مى‌ميرد و نه زندگى مى‌كند. به درستى معلوم نيست اين نوع زندگى (بين زنده بودن و مردن) چيست و چه كيفيتى دارد.
هم‌چنين، در قيامت قيافه بدكاران از همه سياه‌تر و از هر حيوانى زشت‌تر است:
«فَأَمَّا الَّذِينَ اسْوَدَّتْ وُجُوهُهُمْ أَ كَفَرْتُمْ بَعْدَ إِيمانِكُمْ فَذُوقُوا الْعَذابَ بِما كُنْتُمْ تَكْفُرُونَ».
اما آنان كه چهره‌هايشان سياه شده [به آنان گويند:] آيا پس از ايمانتان كافر شديد؟ پس به كيفر آن‌كه كفر مى‌ورزيديد، اين عذاب را بچشيد.
به تعبير قرآن، قيافه اهل ايمان و بصيرت بيضاء (درخشان) است:
«وَ أَمَّا الَّذِينَ ابْيَضَّتْ وُجُوهُهُمْ فَفِي رَحْمَتِ اللَّهِ هُمْ فِيها خالِدُونَ».
و اما آنان كه چهره‌هايشان سپيد گشته، همواره در رحمت خدايند و در آن جاودانه‌اند.
در آيات مربوط به حضرت موسى، عليه‌السلام، آمده است:
«وَ اضْمُمْ يَدَكَ إِلى جَناحِكَ».
دست را به زير جامه خود ببر.
وقتى حضرت اين كار را كرد، نور سفيد درخشنده و لذت‌بخشى از دست او ساطع شد:
«فَإِذا هِيَ بَيْضاءُ لِلنَّاظِرِينَ».
قيافه‌هاى اهل بهشت درخشان و لذت‌بخش و به تعبير پيامبر، صلى‌الله‌عليه‌وآله،
«كالقمر فى ليله البدر»ىعنى مانند ماه شب چهارده است.
در قيامت، همه قيافه‌ها عوض مى‌شوند و بعضى در كمال زيبايى و بعضى ديگر در كمال زشتى است.
براى اهل بهشت، همدم يا به تعبير قرآن زوج‌هايى در بهشت آفريده شده است كه وصف آن‌ها در سوره الرحمن چنين آمده است:
«لَمْ يَطْمِثْهُنَّ إِنْسٌ قَبْلَهُمْ وَ لا جَانٌّ».
و پيش از آنان دست انس و جنى به آنان نرسيده است.
در سوره واقعه نيز آمده است:
«عُرُباً أَتْراباً».
عشق‌ورز به شوهران و هم سن و سال با همسران.
عُرب أتراب، در اصطلاح عرب، دختران جوان زيبايى را گويند كه جز به همسر ويژه بهشتى خود تا أبد به كسى عشق نمى‌ورزند؛ يعنى خيال بهشتى از هر نظر راحت است؛ اما همدم اهل دوزخ:
«عَلَيْها مَلائِكَةٌ غِلاظٌ شِدادٌ».
فرشتگانى هستند كه در اوج عصبانيت و سخت‌گيرى‌اند و اهل دوزخ را به انواع شكنجه‌ها زجر مى‌دهند. خداى تعالى مى‌فرمايد:
«الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ طُوبى لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآبٍ».
كسانى كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته انجام دادند، براى آنان زندگى خوش و با سعادت و بازگشتى نيك است.
پيامبر، صلى‌الله‌عليه‌وآله، مى‌فرمايند: وقتى پروردگار بهشت را آفريد، نگاهى به آن كرد و فرمود:
«قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ»؛
بى‌ترديد، مؤمنان رستگار شدند. بعد فرمود: خوشا به حال كسانى كه در تو قرار مى‌گيرند!
با اين وصف، ما بايد خوشحال باشيم از اين‌كه در ارتباط با پروردگار و ائمه و انبياى او هستيم.
منبع : پایگاه عرفان
