امامت تجلى قانون در زندگى‏

رسول گرامى اسلام در طول 23 سال رسالت پر ثمر خود، حقايق قرآن و نحوه عمل به آن را به مردم تعليم داد. در اين مسير اميرمؤمنان على عليه السلام بيش از همه مسلمين، از اين سرچشمه كمال فيض و درياى بى‌ساحل علماً و عملًا بهره‌مند شد؛ و به خاطر علم، عمل، معرفت و دانشش، از طرف خداى بزرگ‌ براى رهبرى امت، پس از پيامبر انتخاب گرديد. پس از على عليه السلام يازده فرزند او به دستور خدا و اعلام پيامبر، به رهبرى امّت انتخاب شدند و قرآن مجيد به حكم آيه شريفه:

«أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ» .

پيروى از امامان معصوم را واجب شمرد.

امامان بزرگوار در طول امامت خود، به حكم خداى بزرگ، همان وظيفه رسول گرامى اسلام را كه سرپرستى جامعه، و هدايت آنان به سوى رشد و كمال بود، دنبال كردند و در اين راه، به خاطر موانعى كه دشمنان خدا ايجاد كردند به انواع مصايب و آلام دچار شدند.

رنج امامان، پس از رحلت پيامبر شروع و تا غيبت امام دوازدهم (عج) ادامه يافت؛ ولى پيشوايان امّت، لحظه‌اى از مسئوليت عظيمى كه بر عهده داشتند، چشم نپوشيده و براى برگرداندن حق به مسير خودش، كوشش فراوانى كردند و در اين راه نصيبى جز زجر، تبعيد، زندان و شهادت نداشتند.