از حضرت صادق از پدران گرامش عليهم السّلام نقل است كه أمير المؤمنين عليه السّلام روزى در فضاى مسجد نشسته بود و مردم گرد او جمع بودند كه مردى برخاسته و گفت:
اى أمير المؤمنين چطور مى‌شود كه شما در جایگاهی که سزاوار آن هستی قرار داری، در حالى كه پدر تو در آتش معذب است؟
اى أمير المؤمنين چطور مى‌شود كه شما در جایگاهی که سزاوار آن هستی قرار داری، در حالى كه پدر تو در آتش معذب است؟
حضرت عليه السّلام فرمود:
«خدا زبانت را ببرد! قسم به خدايى كه محمّد(ص) را به پيامبرى برگزید! اگر پدرم تمام گناهكاران زمين را شفاعت كند، خداوند آن را مى‌پذيرد؛ مگر مى‌شود كه پدرم در آتش معذب باشد درحالی که فرزند او قسيم بهشت و جهنّم است؟! قسم به آنكه محمّد(ص) را به پيامبرى مبعوث فرمود بى‌شكّ نور پدرم در روز قيامت همه انوار خلايق؛ جز پنج نور: نور محمّد و نور من و نور حسن و نور حسين و نور نه فرزند از اولاد حسين را خاموش و بى‌اثر مى‌سازد، زيرا نور او از نور ما است، خداوند آن را دو هزار سال پيش از خلق آدم آفريده است.»
الاحتجاج: 1/ 229؛ بحار الانوار: 35/ 69.
منبع : پایگاه عرفان
