| سلام اى چارمین نور الهى | كلیم وادى طور الهى |
| تو آن شاهى كه در بزم مناجات | خدا مى كرد با نامت مباهات |
| تو را سجاده داران مى شناسند | تو را سجده گزاران مى شناسند |
| تو سجادى، تو سجاده نشینى | تو در زهد و ورع تنهاترینى |
| قیامت مى شود پیدا جبینت | به صوت «اَینَ زین العابدینت» |
| شبیه تو خدا عابد ندارد | مدینه غیر تو زاهد ندارد |
| تو با درماندگان خود شفیعى | تو با خیل جذامى ها رفیقى |
| سحرها نان و خرما روى دوشت | صداى سائلان تو به گوشت |
| فرزدق را تو شعر تازه دادى | تو بر شعر ترش آوازه دادى |
| تو میقاتى تو مشعر زاده هستى | عزیز من پیمبر زاده هستى |
| تو كز نسل امیرالمؤمنینى | پیمبر زاده ایران زمینى |
| سزد شاهان فتند اینجا به زانو | على بن الحسین شهربانو |
| على بن الحسین شهربانو | تو را با نام زینب مى شناسند |
| تو در افلاك، زین العابدینى | تو روى خاك، با ما همنشینى |
| قتیل تار گیسوى تو اصغر | فدایى تو باشد همچو اكبر |
| ابوفاضل همان ماه مدینه | كنارت دست دارد روى سینه |
| تو كوه عصمتى، لرزش ندارى | تو از غیر خدا خواهش ندارى |
| تو در بالاى منبر چون رسولى | تو در محراب خود گویا بتولى |
| تو بابایى چنان شمشیر دارى | تو بابایى ز نسل شیر دارى |
| تو را شب زنده‌داران مى پرستند | لبت را روزه داران مى پرستند |
| تو جنس ات از نیستان غدیر است | تو نامت روى دیوان غدیر است |
| تو بر پیشانى خود پینه دارى | تو بر پیشانى خود پینه دارى |
| تو آنى كه به كویت هر كه آمد | غلام مستجاب الدّعوه باشد |
| تو اشك مطلقى، گریه تبارى | تو از روز ازل ابر بهارى |
| تو مقتل سیرتى از جنس آهى | تو مثل حنجر گل، بى گناهى |
| رعیت هاى تو، شه زادگانند | اسیران درت آزادگانند |
| تو بزم روضه را بنیانگذارى | تو در دل، روضه‌ی ماهانه دارى |
| تو از جنس غرور دخترانى | تو آه سینه بى معجرانى |
| تو منبر رفته اى اما به ناقه | سخن ها گفته اى اما به ناقه |
| تو آن یعقوب یوسف زاده هستى | تو آن از دست یوسف داده هستى |
