ربيع بن خثيم در ابتداى هر روز كاغذى در پيش روى مى‏نهاد و هر چه از دهانش خارج مى‏شد مى‏نوشت، چون شب مى‏رسيد نوشته را مى‏خواند و نفس خود را با آن نوشته محاسبه مى‏كرد و مى‏گفت: آه! خاموشان نجات يافتند و ما بسيار گويان در بدبختى مانديم‏.