بنده را سزد که شاکر باشد و خدای را سزد که مشکور گردد؛ زیرا بنده منعَم است و خدایش مُنعِم. هر نعمتی را شکری است و هر شکری خود نعمتی دیگر است. پس در هر نعمتی دو شکر نهفته است. چون نعمت های الهی بی پایان است، بنابراین، شکر این نعمت ها نیز بی پایان تر از ...