پرسشها و پاسخها، ص: 36

اشكال: ظاهر در آيه اين است كه «ال» برای استغراق است و لفظ جلاله اللَّه نيز برای افاده حصر مقدّم شده است. معنای آيه شريفه نيز اين است كه هر اسمی كه در عالم وجود احسن است، آن اسم برای خداوند است و كسی در آن اسم با خداوند شريك نيست و اگر كسی داشته باشد خداوند به او داده است.

2- منظور از الحاد در آيه شريفه، تعدّی كردن از محدوده اسمائی است كه وارد شده است. يعنی اگر كسی غير از اين اسما، اسم ديگری را در خداوند به كار برد، كار او الحاد در اسما به حساب می آيد.

اشكال: الحاد يعنی تمايل از حدّ وسط، به يكی از دو طرف آن، الحاد در اسما به اين صورت ها تحقق پيدا می كند:

الف: اسامی خداوند با اندكی تغيير در بت ها به كار برده شود، مانند اللات كه تغيير يافته اللَّه است والعُزّی كه تغيير يافته كلمه العزيز است و منات كه گرفته شده از كلمه «المنّان» است.

ب: اسامی كه تنقيص خداوند محسوب می شود و همراه با عيب و نقص در خداوند باشد مانند اين كه به خداوند بگوييم: أبيض الوجه (سفيد روی)

ج: برخی از اسمای الهی را درباره خدا به كار ببرد ولی برخی ديگر را به كار نبرد مثلًا «يا اللَّه» بگوييم ولی «يا رحمن» نگوييم.

بنابراين استدلال به آيه شريفه تمام نيست و نمی توان از آيه توقيفی بودن اسماءاللَّه را استفاده كرد بلكه ظاهر آيه كريمه نهی از خواندن خدای سبحان به غير اسمای حسنی است.

بنابراين اطلاق اسم و وصفی كه در قرآن و سنّت نيامده بر خداوند با