وَ مِنْ كَلام لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ
از سخنان آن حضرت است
درباره نیکی به نااهل
وَ لَيْسَ لِواضِعِ الْمَعْرُوفِ فى غَيْرِ حَقِّهِ وَ عِنْدَ غَيْرِ اَهْلِهِ مِنَ الْحَظِّ
برای کسی که احسان را در غیر محلّش و در دست غیر مستحقّش قرار دهد
فيما اَتى اِلاّ مَحْمَدَةُ اللِّئامِ، وَ ثَناءُ الاَْشْرارِ، وَ مَقالَةُ الْجُهّالِ، مادامَ
سودی جز ستایش مردم پست، و تعریف اشرار، و گفتار جاهلان نیست، آن هم تا وقتی که به آنان
مُنْعِماً عَلَيْهِمْ: ما اَجْوَدَ يَدَهُ! وَ هُوَ عَنْ ذاتِ اللّهِ بَخيلٌ.
احسان می کند، می گویند: عجب دست بخشنده ای دارد! در حالی که این شخص از احسان در راه خدا بخیل است.
فَمَنْ آتاهُ اللّهُ مالاً فَلْيَصِلْ بِهِ الْقَرابَةَ، وَلْيُحْسِنُ مِنْهُ الضِّيافَةَ،
کسی که خداوند مالی به او عنایت کرد باید به اقوامش کمک کند، مهمانیِ شایسته ای برگزار نماید،
وَلْيَفُكَّ بِهِ الاَْسيرَ وَالْعانِىَ، وَلْيُعْطِ مِنْهُ الْفَقيرَ وَالْغارِمَ، وَلْيَصْبِرْ
اسیر و گرفتار را آزاد کند، به فقیر و بدهکار ببخشد، و بر ادای حقوق
نَفْسَهُ عَلَى الْحُقُوقِ وَ النَّوائِبِ ابْتِغاءَ الثَّوابِ، فَاِنَّ فَوْزاً بِهذِهِ
واجبه و حوادث و بلاها جهت درخواست ثواب الهی شکیبایی ورزد، زیرا بدون تردید دستیابی به این
الْخِصالِ شَرَفُ مَكارِمِ الدُّنْيا، وَ دَرْكَ فَضائِلِ الاْخِرَةِ اِنْ شاءَ اللّهُ.
خصلتها شرف و کرامت در دنیا، و دستیابی به فضائل آخرت است اگر خدا بخواهد.