وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ
و گفتار آن حضرت است
فى سُحْرَةِ الْيَوْمِ الَّذى ضُرِبَ فيهِ
سحرگاه روزی که ضربت به فرق مبارکش رسید
مَلَكَتْنى عَيْنى وَ اَنَا جالِسٌ، فَسَنَحَ لى رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ
نشسته بودم که خواب مرا گرفت، و رسول خدا صلّی اللّه علیه وآله
وَآلِهِ، فَقُلْتُ: يا رَسُولَ اللّهِ، ماذا لَقيتُ مِنْ اُمَّتِكَ مِنَ الاَْوَدِ وَاللَّدَدِ!
بر من آشکار شد، گفتم: ای پیامبر خدا، چه کجی ها و دشمنی ها از امت تو دیدم!
فَقالَ: ادْعُ عَلَيْهِمْ. فَقُلْتُ: اَبْدَلَنِى اللّهُ بِهِمْ خَيْراً مِنْهُمْ، وَ اَبْدَلَهُمْ
فرمود: به آنان نفرین کن. گفتم: خداوند بهتر از آنان را به من عنایت کند، و به جای من
بى شَرّاً لَهُمْ مِنّى.
شری را بر آنان گمـارد.
- يَعْنى بِالاَْوَدِ الاِْعْوِجاجَ، وَ بِاللَّدَدِ الْخِصامَ، وَ هذا مِنْ اَفْصَحِ الْكَلامِ.-
منظـور از «اَوَد» کجـی و «لَـدَد» دشمنی است، و این از فصیح ترین سخنان اسـت.