فراز 21 از دعای 1 ( ناسپاسی انسان ها )

پس (از اعطاء اين نعمتها) به واسطه حكم امر و نهى حضرتش ما را در طاعت و شكرگزارى بيازمود و امتحان فرمود و چون ما بندگان از طريق (سهل هدايت) امرش روگردانيديم و به وادى (هلاكت) نافرمانى شتافتيم باز بر ما تسريع و تعجيل به عقاب و انتقام نفرمود بلكه با تانى و مدارا از رحمت و لطف و كرم از ما منتظر توبه و رجوع از گناه بود از فرط رافت و حلم (باشد كه ما توبه كنيم و او عفو و بخشش فرمايد) (تبصره) اگر از ضمير متكلم آدم و نوع انسان مراد باشد كه گناه و نافرمانى به معنى معصيت خدا را مرتكب مى‌شود و اگر اهل‌بيت عصمت مراد باشند آنان چون معصوم از گناه هستند گناه در آنان حسنات الابرار سيئات المقربين است و يا گاهى كه از عبادت و طاعت خدا به كارهاى مباح دنيا مانند خورد و خواب ضرورى بدن پردازند و لحظه‌اى از كار عبادت و توغل در ذكر حق باز مانند آن امر مباح را بر خود گناه بزرگ شمارند نه آنكه گناه مثل ما مرتكب شده‌اند و اين مطلب را تذكر دادم اينجا تا در تمام دعاهائى ائمه طاهرين معنى گناه كه همه جا نسبت به خود داده‌اند معلوم شود كه گناه حقيقى يعنى ترك فرمان حق نبوده بلكه به معنائى است كه ذكر شد.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.