آن كه گناهانش بزرگ و رو به فزونى است همواره، و روزگارش سپرى گشته، چندان كه مىبيند زمان كار و عمل پايان پذيرفته، و عمرش به پايان رسيده، و يقين دارد كه جز تو برايش پناهگاهى نيست، و جز به كويت گريزگاهى نيست.
و اينك دست انابت به سويت برداشته، و با اخلاص به درگاهت مىكند توبه، با دلى پاك به درگاه قربت ايستاده، و مىخواندت با صدايى آهسته.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.