فراز 15 از دعای 13 ( فقط از خداوند درخواست کردن و یاری خواستن و حسن ظنّ به او )

غِنَى النَّفْسِ اغْنى‌ مِنَ الْبَحْرِ.«1»

بى نيازى نفس از آن كه بايد از او بى نياز بود، حالتى گسترده‌تر از درياست.

انَّ شَرَفَ الرَّجُلِ قِيامُهُ بِاللَّيْلِ، وَ عِزُّهُ اسْتِغْناؤُهُ عَنِ النّاسِ.«2»

به حقيقت كه شرافت مرد به عبادت در دل شب و عزّت و بزرگواريش در بى نيازى از مردم است.

خَيْرُ الْغِنى‌ غِنَى النَّفْسِ.«3»

بهترين بى نيازى، بى نيازى نفس است.

ثَلاثَةٌ هُنَّ فَخْرُ الْمُؤْمِنِ وَ زَيْنُهُ فِى الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ: الصَّلاةُ فى آخِرِ اللَّيْلِ، وَ يَأْسُهُ مِمّا فى ايْدِى النّاسِ، وَ وِلايَةُ الْامامِ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ (صلى الله عليه و آله).«4»

سه برنامه افتخار مؤمن و آراستگى او در دنيا و آخرت است: نماز شب، نداشتن چشم داشت به مال مردم و قبول رهبرى و ولايت امامان معصوم.

طُوبى‌ لِلْمَساكينِ بالصَّبْرِ، وَ هُمُ الَّذينَ يَرَوْنَ مَلَكُوتَ السَّماواتِ وَ الْارْضِ.«6»

خوشا به حال مردم مسكين به خاطر صبرى كه در برابر مشكل دارند، [و اجازه نمى‌دهند، نفس و شهوت و غريزه و ميل، آنان را به گناه و معصيت براى حلّ مشكل وادار كند]، اينان مردمى هستند كه لياقت تماشاى ملكوت سماوات و زمين در آنان شكفته شده و مى‌بينند از حقايق آنچه را كه ديگران نمى‌بينند.

اذا كانَ يَوْمُ الْقِيامَةِ امَرَ اللّهُ تَبارَكَ وَ تَعالى‌ مُنادِياً يُنادِى بَيْنَ يَدَيْهِ: ايْنَ الْفُقَراءُ؟ فَيَقُومُ عُنُقٌ مِنَ النّاسِ كَثيرٌ فَيَقُولُ: عِبادِى! فَيَقُولُونَ لَبَّيْكَ رَبَّنا، فَيَقُولُ: انّى لَمْ افْقِرْكُمْ لِهَوانٍ بِكُمْ عَلَىَّ وَلكِنْ انَّمَا اخْتَرْتُكُمْ لِمِثْلِ هذا الْيَوْمِ، تَصَفَّحُوا وُجُوهَ النّاسِ فَمَنْ صَنَعَ الَيْكُمْ مَعْرُوفاً لَمْ يَصْنَعْهُ الّا فِىَّ فَكافُوهُ عَنِّى بِالْجَنَّةِ.«7»

هنگام قيامت، خداوند امر مى‌كند، منادى از طرف او ندا در دهد فقرا كجايند؟بسيارى از مردم بر مى‌خيزند، خطاب مى‌رسد بندگانم. پاسخ مى‌دهند، لبيك اى خداى ما، خطاب مى‌كند، من نه به خاطر سبك انگاشتن شما به فقر و ندارى مبتلايتان كردم، بلكه شما را براى مثل امروزى انتخاب نمودم، در بين مردم جستجو كنيد هر كس به خاطر من با شما خوبى كرد، از جانب من بهشت را به عنوان جزاى خوبيش در اختيارش بگذاريد.