فراز 3 از دعای 14 ( خداوند یاور مظلومین )

يار مظلومان و دشمن ظالمان‌

حضرت حق، چون انسان را بيافريد، خورشيد نبوت و امامت و چراغ پر فروغ‌ عقل و خرد را فرا راه او قرار داد، تا به اسرار و رموز جهان و به عظمت شخصيت خود و به قوانين و مقرّراتى كه سلامت همه جانبه وى را در زندگى دنيا و سعادت و خوشبختى او را در قيامت تضمين مى‌كند، واقف و آگاه گردد.

رسالت انبيا و امامت امامان عطيّه‌اى عظيم و نعمتى بزرگ از جانب حضرت محبوب به انسان بود.

حيات طيبه و زندگى پاك و ثواب آخرت و بهشت عنبر سرشت، معلول پيروى از انبيا و نتيجه اطاعت از سفيران پاك الهى است.

نبوّت و امامت حصن حصين حضرت حق و ضامن حفظ انسان از خطر و عامل شكوفايى همه استعدادهاى بشر و ترسيم كننده صراط مستقيم حضرت ربّ براى انسان است.

انبيا و امامان (عليهم السلام) راه زندگى صحيح را به انسان نماياندند و هر آنچه در مسير هدايت و رشد و كمال نياز داشت به او فهماندند و وى را به تمام منافع و خطرات مادى و معنوى آگاه كردند.

انبيا و ائمه (عليهم السلام) كليه مسائل مربوط به عقايد حقه و حسنات اخلاقى و اعمال صالحه را در اختيار بشر قرار دادند و در اين زمينه از چيزى فروگذار نكرده و براى هدايت و دستگيرى انسان تا سر حدّ نثار جان در راه خدا كوشيدند.

انبيا و امامان (عليهم السلام) با كتابهاى الهى خود و دستورها و قوانين جامعى كه داشتند، انسان را دعوت به آبادى دنيا و عمارت آخرت كردند.

آن بزرگواران از آدميان خواستند در تمام امور حيات به حقوق مربوط به خود قانع باشند و در همه زمينه‌ها حق وحقوق ديگران را رعايت نمايند.

آنان از مردم خواستند از هر گونه ظلم و ستمى به ديگران و حتى به حيوانات بپرهيزند و آنچه مربوط به ديگران است بگذارند در دست آنان بماند و از غارت و غصب و دزدى و رشوه و خيانت و جنايت و غل و غشّ و حيله و مكر و ثروت‌ اندوزى و تعطيل حق ديگران خوددارى نمايند.

در حالى كه وجود مقدّس حضرت ربّ، حجت همه جانبه خود را نسبت به بندگان تمام كرده و زمينه‌اى براى تجاوز باقى نگذاشته، چنانچه ظلمى به كسى واقع شود، آتش غضب و خشمش نسبت به ظالم افروخته مى‌گردد و مظلوم را پناه داده، زمينه انتقام او را يا به دست خودش، يا به وسيله ديگران از ظالم فراهم مى‌نمايد و چنانچه بنا به عللى در دنيا، از ستم پيشه انتقام مظلوم را نگيرد، وى را در قيامت به عذابى دچار مى‌كند كه راه نجاتى براى او نباشد.

اين معنا از ابتداى زندگى انسان در دنيا عملًا نسبت به ظالم و مظلوم مسلّم بوده وموضوعى است كه نسبت به وضع قيامتى آن، هيچ گونه شك و ترديدى وجود ندارد.

حق مظلوم در اين دنيا و در جهان آخرت محال است از بين برود و انتقام از ظالم چيزى نيست كه فراموش گردد كه حضرت حق عالم به همه امور و سميع و بصير و خبير و عليم و نسبت به كليّه برنامه‌ها گواه و شهيد و آگاه وشاهد است.

حضرت او به كسى كه به ناحق مورد ظلم واقع شده رحيم و مهربان و نسبت به ظالم وستمگر خصم و دشمن است.

مظلوم با شخصيت و صابر كه قدمى از راه حق فراتر نمى‌نهد و در تمام امور برابر با خواسته‌هاى حق زندگى مى‌كند و منتظر مى‌ماند تا خداوند زمينه انتقام را برايش فراهم آورد، تا به دست خود و يارى مردم مؤمن حقّش را از ظالم بگيرد محبوب خدا مى‌باشد و ستمگر نابكار و متكبّر غدّار و فخر فروش از خود راضى، منفور و مبغوض خدا است.

يارى حضرت حق به فرموده حضرت سجّاد (عليه السلام) به مظلوم نزديك و كمك حضرت جبّار و صاحب انتقام از ستمكار دور است.