اى خداى من، اگر به درگاهت بگريم تا پلكهاى چشمانم بيفتد و با آواز بلند ناله كنم تا صدايم قطع شود و در پيشگاه تو بايستم تا پاهايم ورم كند، و در برابرت ركوع كنم تا استخوان پشتم از جا درآيد و براى تو سجده كنم تا كاسهى چشمانم بگودى رود و همهى عمرم، خاك زمين بخورم و تا پايان روزگارم آب خاكستر بنوشم و در خلال اينها به ذكر تو مشغول شوم تا زبانم كند شود آنگاه به خاطر شرمندگى، چشم به اطراف آسمان بلند نكنم، با اين كارها هرگز مستوجب از بين رفتن گناهى از گناهانم نمىشوم.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.