فارسی
فراز 30 از دعای 16 ( بزرگی گناهان در درگاه الهی )
يَا إِلَهِي لَوْ بَكَيْتُ إِلَيْكَ حَتَّى تَسْقُطَ أَشْفَارُ عَيْنَيَّ ، وَ انْتَحَبْتُ حَتَّى يَنْقَطِعَ صَوْتِي ، وَ قُمْتُ لَكَ حَتَّى تَتَنَشَّرَ قَدَمَايَ ، وَ رَكَعْتُ لَكَ حَتَّى يَنْخَلِعَ صُلْبِي ، وَ سَجَدْتُ لَكَ حَتَّى تَتَفَقَّأَ حَدَقَتَايَ ، وَ أَكَلْتُ تُرَابَ الْأَرْضِ طُولَ عُمْرِي ، وَ شَرِبْتُ مَاءَ الرَّمَادِ آخِرَ دَهْرِي ، وَ ذَكَرْتُكَ فِي خِلَالِ ذَلِكَ حَتَّى يَكِلَّ لِسَانِي ، ثُمَّ لَمْ أَرْفَعْ طَرْفِي إِلَى آفَاقِ السَّمَاءِ اسْتِحْيَاءً مِنْكَ مَا اسْتَوْجَبْتُ بِذَلِكَ مَحْوَ سَيِّئَةٍ وَاحِدَةٍ مِنْ سَيِّئَاتِي .
بارالها! اگر در پيشگاهت چندان بگريم كه پلك چشمانم بريزد، و (چندان به ناله و زارى صداى خود را بلند كنم كه (راه) نفسم بگيرد، و آن قدر در محضر تو بايستم كه پاهاى من ورم كند، و آن سان در پيشگاه تو (از سر خضوع و خشوع) به ركوع در آيم كه مهره‌هاى كمرم از هم بگسلد، و آن اندازه بر درگاهت سجده كنم كه چشم‌هايم از حدقه بيرون افتد، و همه‌ى عمر (به جاى آب و غذا) خاك زمين خورم و تا اخر عمر (به جاى آب زلال و گوارا) آب در آميخته به خاكستر بنوشم، و در اثناى اين كار (آن قدر) به ذكر تو مشغول باشم تا زبانم از كار افتد، و از فرط شرمندگى چشم (از زمين بر ندارم) و آفاق آسمان را ننگرم، باز سزاوار آن نيستم كه (حتى) يك گناه از گناهان (نوشته در نامه‌ى اعمال) من پاك شود؛
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.
انتخاب شرح:
- حسین انصاریان - محمد رضا آشتیاني - محمد جعفر امامی - حسن ممدوحی کرمانشاهی - محمد بن سلیمان تنکابنی - محمد علي مدرسی چهاردهی - بدیع الزمان قهپائی - سید عليخان حسينی حسنی مدنی شيرازی - سید علیخان حسينی حسنی مدنی شيرازی - سید محمد باقر حسينی (داماد) - سید محمد باقر موسوی حسينی شيرازی - سید محمد حسین فضل الله - سید محمد شيرازی - سید نعمة الله جزائری - عباس علی موسوی - محمد جواد مغنیه - محمد دارابی - نبیل شعبان
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
