اى خداى من! اگر به درگاهت آنقدر گريه كنم تا مژگان چشمانم فرو ريزد، و به آواز بلند ناله كنم تا صدايم قطع گردد، و در پيشگاهت به پا ايستم تا پاهايم ورم كند، و برايت ركوع كنم تا استخوان پشتم از جاى خود بدر رود، و آنقدر تو را سجده كنم تا حدقهى چشمانم بيرون افتد، و خاك زمين بخورم در همهى عمرم، و تا آخر روزگارم آب آلوده به خاكستر بنوشم، و در اثناى اين احوال (همهاش) ذكر تو گويم تا زبانم كند شود، آنگاه از روى شرمسارى از تو نگاهم را به آفاق آسمان نيندازم، با اين همه سزاوار پاك شدن يكى از گناهانم نيستم،
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.