خدايا، اگر چندان به درگاهت بگريم تا پلك تا پاهايم ورم كند، و آنقدر شيون كنم تا صدايم قطع شود، و به پيشگاهت بايستم تا پاهايم ورم كند، و برايت به ركوع خم شوم تا استخوان پشتم از جا بدر رود، و برايت سجده كنم تا كاسه چشمهايم به گودى رود، و همه عمرم خاك زمين بخورم، و تا پايان روزگارم آب تيره و آلوده بنوشم، و در اين مدت آنقدر نام تو را ببرم تا زبانم از كار بيفتد، آن گاه از روى شرمندگى از تو چشم به آفاق آسمان برندارم، باز هم با همه اينها مستحق محو يك گناه از گناهان خود نخواهم بود.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.