فراز 9 از دعای 17 ( حرص شیطان بر گمراهی انسان‌ها )

الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. بى‌نيازا، او را بر ما هرگز پيروز نگردان، و اميدش را از ما، به نوميدى برسان، و كارى كن كه طمع در ايمان ما نكند و ما را از اطاعت از تو باز ندارد.

راستى، اگر يارى و معونت حضرت حق نباشد، مگر اين همه خطر از عرصه گاه حيات انسان دور مى‌گردد؟!

چنانچه در فرازهاى ملكوتى اوائل دعا بود، بايد به وسيله عبادت، اطاعت، تقوا، طهارت قلب، خيرات، مبرات، جهاد اكبر به جلب كمك حق برخاست تا در جنگ با شيطان پيروز شد.

وسايل گرفتار شدن خود را در دام او فراهم كنم و آنگاه به پيشگاه حق عرضه بدارم، به من كمك كن و مرا از فتنه‌هاى او در امان خود قرار ده، برنامه‌اى غلط و كارى بيهوده است.