مرا توشهى راه پرهيز كن
سمندم سوى رحمتت تيز كن
به مشكوى خشنوديم راه ده
دل زنده و جان آگاه ده
تحمل كه اين بار را بركشم
نباشد در اين راه غم ناخوشم
گريزم سوى خويش خوانى مرا
جهانى گذارم كه مانى مرا
بخواهم همان را كه در دست تست
كز اين راه آسان توان رفت چست
مرا وارهان از گناهان خلق
به خود خو گرم كن نه بر خوان خلق
مرا انس خويش و عزيزان خويش
نما در دل خسته هر لحظه بيش
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.