يكدم به سوى من بنگر و يك لحظه به كار من بپرداز و مرا به نفس خويش فرو مگذار، زيرا موجودى مستمند و بينوا بيش نباشم و مصلحت خويش ندانم، كار مرا هرگز به مردم مينداز زيرا مردم به روى من پيشانى ترش كنند، و هرگز مرا محتاج خويشاوندان مساز زيرا خويشاوندان بيگانهوار از محبت و مساعدت محرومم بدارند، اگر ببخشند اندك ببخشند و در برابر بخشش اندك منت بسيار گذارند و مذمت بسيار روا دارند.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.