جليل و جبارا، روى لطف و نعمت خويش به سوى من آر، و در كارم نظر انداز، زيرا اگر مرا به حال خود واگذارى، از انجام خيرها درماندهام و به مصلحت خويش نپردازم. اگر هم، مرا به خلق خويش واگذارى، آنان روى بر من ترش كنند، و اگر مرا به بستگان و وابستگانم واگذارى، نوميدم سازند. اگر هم چيزى بخشند، ناگوار بخشند، و بر من منت بسيار گذارند و مرا بسى به باد ملامت و سرزنش گيرند.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.