خدايا! آنچه آنان در گفتار با من تعدى كردند، يا در كردار دربارهى من بيجا رفتار نمودند، يا حقم را تباه ساختند، يا از آنچه واجب است دربارهام كوتاهى كردند، من آن را به ايشان بخشيدم و آن را وسيلهى احسان بر ايشان گردانيدم، و از تو خواهانم كه گرفتارى آن را از ايشان بردارى، زيرا من دربارهى خود به ايشان گمان بد نمىبرم، و آنان را در مهربانى به خويش سهلانگار نمىدانم، و از آنچه دربارهام نمودهاند كراهت نداشته و دلگير نيستم.
اى پروردگارم!
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.