فراز 2 از دعای 26 ( توفیق کمک به همسایگان )

مَنْ زارَ اخاهُ لِلّهِ لا لِغَيْرِهِ الْتِماسَ مَوْعِدِ اللّهِ، وَ تَنَجُّزِ ما عِنْدَ اللّهِ، وَكَّلَ اللّهُ بِهِ سَبْعينَ الْفَ مَلَكٍ يُنادُونَهُ: الا طِبْتَ وَ طابَتْ لَكَ الْجَنَّةُ.«1»

هر كس برادر دينى خود را زيارت كند و اين زيارتش تنها و تنها براى خدا باشد، به خواهش نويد الهى و دريافت آنچه نزد خداوند است، حضرت حق هفتاد هزار فرشته برگمارد كه فرياد زنند: پاكيزه گشتى و خوش باد براى تو بهشت.

مَنْ زارَ اخاهُ فِى اللّهِ قالَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ: ايّاىَ زُرْتَ، وَ ثَوابُكَ عَلَىَّ، وَلَسْتُ ارْضى لَكَ ثَواباً دُونَ الْجَنَّةِ.«2»

هر كه در راه خشنودى حق برادرش را ديدن كند، خداى عزّوجّل فرمايد: مرا ديدن كردى، و اجر و ثوابت بر من است، و من براى تو ثوابى كمتر از بهشت نپسندم.

مَنْ زارَ اخاهُ فِى جانِبِ الْمِصْرِ ابْتِغاءَ وَجْهِ اللّهِ فَهُوَ زَوْرُهُ، وَ حَقٌّ عَلى اللّهِ انْ يُكْرِمَ زَوْرَهُ.«3»

هر كه برادر دينى خود را كه در يك سوى شهر است براى خدا ديدن كند پس او زاير خداست، و بر خداوند است كه زاير خود را ارجمند دارد.

مَنْ زارَ اخاهُ فِى بَيْتِهِ قالَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ لَهُ: انْتَ ضَيْفى وَ زائِرى، عَلَىّ قِراكَ، وَ قَدْ اوْجَبْتُ لَكَ الْجَنَّةَ بِحُبِّكَ ايّاهُ.«4»

هر كه از برادر خود در خانه او ديدن كند خداوند عزّوجلّ فرمايد: تو مهمان و زاير من هستى، پذيرائى از تو بر من است، و من بهشت را بر تو واجب كردم به خاطر اين كه برادر مؤمنت را دوست دارى.

انَّ لِلّهِ عَزَّوَجَلَّ جَنَّةً لايَدْخُلُها الَّا ثَلاثَةٌ: رَجُلٌ حَكَمَ عَلى نَفْسِهِ بِالْحَقِّ، وَ رَجُلٌ زارَاخاهُ الْمُؤْمِنَ فِى اللّهِ، وَ رَجُلٌ آثَرَ اخاهُ الْمُؤْمِنَ فِى اللّهِ.«5»

براى خداى عزّوجّل بهشتى است كه در آن در نيايد جز سه كس: مردى كه درباره خود به حق قضاوت كند، و مردى كه برادر مؤمن خود را براى خدا ديدن كند، و مردى كه در راه رضاى حق برادر دينى خود را در رفع نيازمنديهايش بر خود مقدم بدارد.

وَدِدْتُ وَ اللّهِ انِّى افْتَدَيْتُ خَصْلَتَيْنِ فِى الشِّيعَةِ لَنا بِبَعْضِ لَحْمِ ساعِدى: النَّزْقِ وَ قِلَّةِ الْكِتْمانِ.«6»

من دوست دارم براى دو خصلت بد كه در شيعه ما هست گوشت استخوان دستم را عوض بدهم تا رفع شوند: كج خلقى، و كمى راز نگهدارى!

امِرَ النّاسُ بِخَصْلَتَيْنِ فَضَيَّعُوهُما فَصارُوا مِنْهُما عَلى غَيْرِ شَىْ‌ءٍ: الصَّبْرِ وَ الْكِتْمانِ.«7»

مردم به دو خصلت فرمان يافتند و هر دو را ضايع كردند، و به خاطر ضايع كردن آنها بى همه چيز شدند: صبر و رازدارى.

طُوبى لِعَبْدٍ نُوْمَةٍ، عَرَفَهُ اللّهُ وَ لَمْ يَعْرِفْهُ النّاسُ، اولئِكَ مَصابيحُ الْهُدى، وَ يَنابيعُ الْعِلْمِ، يَنْجَلِى عَنْهُمْ كُلُّ فِتْنَةٍ مُظْلِمَةٍ، لَيْسُوا بِالْمَذاييعِ الْبُذُرِ، وَ لا بِالْجُفاةِ الْمُرائِينَ.«8»

خوشا بر بنده گمنام، خدا او را شناسد و مردم او را نشناسند، آنانند چراغ‌هاى هدايت، و سرچشمه‌هاى دانش، به واسطه آنها هر فتنه تيره و تارى برطرف گردد، فاش كننده و پرده بردار از اسرار نمى‌باشند، و ناسپاس و رياكار و خودنما نيستند.

انَّ امْرَنا مَسْتُورٌ مُقَنَّعٌ بِالْميثاقِ، فَمَنْ هَتَكَ عَلَيْنا اذَلَّهُ اللّهُ.«9»

راستى كه برنامه ما زير پرده است، و به وسيله پيمانى كه حضرت حق گرفته روپوش دارد، هر كه پرده آن را به زبان خود بدرد، خداوند خوار و ذليلش كند.

نَفَسُ الْمَهْمُومِ لَنا الْمُغْتَمِّ لِظُلْمِنا تَسبيحٌ، وَ هَمُّهُ لِامْرِنا عِبادَةٌ، وَ كِتْمانُهُ لِسِرِّنا جِهادٌ فِى سَبيلِ اللّهِ.«10»

نفس كسى كه براى ما ناراحت است و از ستمى كه بر ما شده غمناك و دل‌تنگ است، تسبيح مى‌باشد، و توجه به امر ما عبادت، و رازنگهدارى او براى ما جهاد در راه خداست.

انَّ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ عَيَّرَ اقْواماً بِالْاذاعَةِ فِى قَوْلِهِ عَزَّوَجَلَّ: ﴿وَ إِذَا جَاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذَاعُوا بِهِ﴾«11»فَايّاكُمْ وَالْاذاعَةِ.«12»

خداى عزّوجّل مردمى را براى فاش كردن اسرار سرزنش كرده و فرموده است:«و هرگاه به آنها مطلبى راجع به امنيّت و ناامنى برسد آن را فاش مى‌كنند.»پس بپرهيزيد از فاش كردن اسرار.

﴿وَيَقْتُلُونَ الْانْبِياءَ بِغَيْرِ حَقٍّ﴾«13»

و پيامبران را به ناحق مى‌كشتند.

اقْرَبُ ما يَكُونُ الْعَبْدُ الَى الْكُفْرِ انْ يُواخِىَ الرَّجُلَ عَلَى الدِّينِ فَيُحْصِىَ عَلَيْهِ عَثَراتِهِ وَ زَلّاتِهِ لِيُعَنِّفَهُ بِها يَوْماًما.«15»

نزديكترين وضعى كه عبد به كفر دارد، اين است كه با مردى برادر دينى باشد، و لغزش‌ها و خطاهاى او را شماره كند تا يك روزى او را بدآنهاسرزنش نمايد.

يا مَعْشَرَ مَنْ اسْلَمَ بِلِسانِهِ وَ لَمْ يُخَلِّصِ الْايمانَ الى قَلْبِهِ، لاتَذُمُّوا الْمُسْلِمينَ، وَ لاتَتَبَّعُوا عَوْراتِهِمْ، فَانَّهُ مَنْ تَتَبَّعَ عَوْراتِهِمْ تَتَبَّعَ اللّهُ عَوْرَتَهُ، وَ مَنْ تَتَبَّعَ اللّهُ تَعالى عَوْرَتَهُ يَفْضَحُهُ وَلَوْ فِى بَيْتِهِ.«16»

اى گروه كسانى كه به زبان اسلام آورده، و ايمان به دل‌هايتان راه نيافته، مسلمانان را نكوهش مكنيد، و عيب‌هاى آنان را دنبال ننماييد؛ زيرا هر كه از عيوب آنها دنباله‌گيرى كند خدا از عيب او دنبال كند، و هر كه خداوند دنبال عيب او برآيد رسوايش سازد گرچه در خانه‌اش باشد.

كُونا لِلظّالِمِ خَصْمَاً، وَ لِلْمَظْلُومِ عَوْناً.«17»

دشمن ستمگر، و ياور ستمديده باشيد.

انَّ اللَّهَ اوْحى‌ الى‌ داوُدَ قُلْ لِفُلانِ الجَبَّارِ انّى‌ لَمْ ابْعَثْكَ لِتَجْمَعَ الدُّنْيا عَلَى الدُّنْيا وَلكِنْ لِتَرُدَّ عَنّى‌ دَعْوَةَ الْمَظْلُومِ وَ تَنْصُرَهُ فَانّى‌ آلَيْتُ عَلى‌ نَفْسى‌ انْ انْصُرَهُ وَ انْتَصِرَ لَهُ مِمَّنْ ظُلِمَ بِحَضْرَتِهِ وَ لَمْ يَنْصُرْهُ.«18»

به درستى كه خداى متعال به داود (عليه السلام) وحى فرمود كه: به فلان سلطان جبار بگو من تو را در اين مقام قرار ندادم كه دنيا را جمع آورى كنى و اموال را بر روى يكديگر انباشته نمايى، ليكن تو را فرستادم كه ناله مظلومان را رد كنى و آنها را يارى كنى، به درستى كه من قسم ياد كرده‌ام و بر خود لازم كرده‌ام كه مظلوم را يارى كنم و انتقام بگيرم از آن كسى كه مظلوم در حضور او ظلم شده و او ياريش نكرده است.

يا عَلى‌! سِرْ سِتَّهَ امْيالٍ انْصُرِ الْمَظْلُومَ.«19»

ياعلى! براى يارى مظلوم شايسته است شش ميل راه بپيمايى.

مَنْ اصْبَحَ لايَهُمُّ بِظُلْمِ احَدٍ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ما اجْتَرَمَ.«20»

هر كه صبح كند و قصد ستم به كسى نداشته باشد. خدايش هر چه جرم كند، بيامرزد.

احْسَنُ الْعَدْلِ نُصْرَةُ الْمَظْلُومِ.«21»

نيكوترين عدل يارى كردن ستم رسيده است.

إِنَّما خافَ الْقِصاصَ مَنْ كَفَّ عَنْ ظُلْمِ النَّاسِ.«22»

آن كه از ستم به مردم خوددارى مى‌كند همانا از قصاص مى‌ترسد.

مَنِ ارْتَكَبَ احَداً بِظُلْمٍ بَعَثَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ عَلَيْهِ مَنْ يَظْلِمُهُ بِمِثْلِه‌ اوْ عَلى‌ وُلْدِهِ اوْ عَلى‌ عَقِبِه‌ مِنْ بَعْدِهِ.«23»

هر كسى ستمى كند خداوند بر او برانگيزاند كسى را كه مانند همان ستم را به او يا به فرزندش يا به نژادش بعد از او نمايد.