فراز 1 از دعای 27 ( دعا برای استواری مرزهای مسلمین )

پروردگارا درود فرست بر محمد و آل اطهارش و ثغور و سرحدات (و مرزهاى) مسلمين را (از شر و فتنه كفار و دشمنان اسلام) به عزت و جلال خود محفوظ بدار و سپاهيان اسلام را كه به حمايت و نگهبانى مرزهاى كشورهاى اسلام همت گماشته‌اند به قوت و قدرت كامل خود آنها را يارى فرما و عطايا و انعامشان را از خزينه جود و كرامت وافر گردان‌

مرزداران‌

اسلام عزيز داراى مرزهاى اعتقادى و معنوى، سياسى و اجتماعى، فرهنگى و تربيتى، و اقتصادى و طبيعى است، و براى هر يك از اين مرزها مرزدارانى است كه مسئووليتشان در پاسدارى از هر يك از اين مرزها بسيار عظيم است.

اگر مرزداران مسئووليت الهى و انسانى خود را نسبت به مرزها به آن شكلى كه لازم و واجب است توجّه نكنند، بدون ترديد دشمنان حق و حقيقت از مرزها گذشته و به تسخير دژهاى اسلام اقدام نمايند، و از اين راه ضربه‌هاى جبران‌ناپذيرى به اسلام و مسلمين وارد مى‌سازد.

اهميّت و ارزش مرزهاى مادّى و معنوى اسلام، و مسئووليت بسيار سنگين و پرمنفعت مرزدارى آن قدر زياد است، و آن چنان مورد توجّه حق و اولياى اسلام است، كه به عنوان واجبى از واجبات الهيّه و حكمى از احكام شرعيه، در قرآن و روايات از آن ياد شده است.

به همين خاطر در اين دعاى بسيار مفصّل و پرمحتوا، حضرت زين‌العابدين (عليه السلام) به آنان كه مرزهاى طبيعى و مادّى مملكت اسلامى را پاسدارى مى‌كنند توجّه خاص دارند و رسول خدا (صلى الله عليه و آله) و ديگر اولياى حق به آنان كه از مرزهاى معنوى نگهدارى مى‌كنند دعا مى‌فرمايند.

پاسدارى از مرزهاى اسلامى كار انبيا و اولياى الهى است، و مرزداران بايد بدانند كه كار آنها به خاطر همگونى با كار انبيا و اوليا در پيشگاه حضرت حق از اجر عظيم و ثواب نامحدود برخوردار است.

مرزداران نياز به عزّت و قوّت عطاى حق دارند، و محتاج به برّندگى اسلحه عليه دشمنانند، و احتياج شديد به فزونى يار، و استحكام سنگر و الفت با يكديگر، و آذوقه پى در پى و چاره جوئى، عليه دشمن دارند، كه بايد با تضرّع و زارى و با حال خضوع و خشوع از حضرت محبوب درخواست نمايند، كه اگر حال انابه و زارى و معنويت و تكيه بر خدا و اعتماد به حضرت حق نباشد، مرزدارى به صورتى كه لازم‌ است امكان نخواهد داشت.

مرزدار واجب است ارزش كارش را بداند، و به عظمت عملش واقف باشد، و به اين معنا توجّه كند كه مرزدارى او و بيدارى و بصيرتش، و قدرت و شجاعتش، و بينايى و آگاهيش، و جرأت و جسارتش، و به خصوص اعتماد و توكّلش به حضرت حق، باعث خوددارى دشمن از حمله به وطن اسلامى، و علّت امنيّت مملكت و آسودگى خيال ملّت است.

وقتى مرزها داراى امنيّت باشد، و دشمن به خاطر مرزداران دلاور منصرف از حمله و تصرّف وطن، و ظلم به جامعه اسلامى باشد، دولت و ملّت اسلامى مى‌توانند با خيال آسوده به آبادى دنيا و آخرت برخيزند، و به امور اقتصادى و معيشت بپردازند، و مراكز فرهنگى و تربيتى را تقويت كنند، و صداى اسلام را به گوش ديگر ملت‌ها برسانند، در اين صورت است كه به خاطر امنيّت، ثوابى كه جز خدا از منافع آن خبر ندارد عايد مرزداران وطن اسلامى مى‌گردد.