فراز 2 از دعای 29 ( مشقّت طلب روزی به خاطر نداشتن یقین )

پس بر محمد و آل او درود فرست، و ما را يقين و باور راستى (يقينى كه راسخ و استوار در دل است) ببخش كه به وسيله‌ى آن از دشوارى درخواست (از غير تو) برهانيمان، و اطمينان خالص و پاك (از رو آوردن به غير تو) در دل ما افكن كه به آن از سختى رنج (در طلب روزى) نگاهداريمان (هرگاه انسان به خدا و يگانگى و علم و قدرت و حكمت او يقين داشته باشد مى‌داند كه كسى كه چنين است برساندن روزى او توانا است پس به اسباب و وسائط دل نبسته از رنج روزى آسوده است، و همچنين كسى كه در همه‌ى كارها به خدا اطمينان خالص داشته باشد به حول و قوه و توفيق و اعانت و يارى او اعتماد دارد نه به قدرت و علم خود و نه به اسباب و وسائط، و معنى توكل و اعتماد به خدا همين است، و تمسك به اسباب منافات با توكل به خدا ندارد، زيرا معنى توكل چشم پوشيدن از اسباب نيست بلكه اعتماد نداشتن به آن است پس اگر كسى روزى بطلبد خداوند او را از اسباب مشروعه مانند تجارت و زراعت روزى مى‌دهد ولى اعتماد تاجر و زارع به عمل خودشان نيست بلكه اعتمادشان به خدا است و به اينكه رزق و روزى با خدا است اگر بخواهد روزى تاجر و زارع را از تجارت و زراعت مى‌دهد و اگر بخواهد از غير اين دو راه مى‌رساند پس تمسك به تجارت و زراعت از حد و مرز توكل و اعتماد به خدا بيرون نمى‌باشد، خلاصه قلب مومن با توكل متوجه به خداى تعالى است و توجه او به اسباب و وسائط از روى آنست كه جهان عالم اسباب است و خداوند متعال نخواسته كه كارها بى‌اسباب انجام گيرد)

استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.