فراز 17 از دعای 32 ( اعتراف به کوتاهی و کوچکی عمل )

هيچ روزى را روزه نبوده‌ام تا آن را گواه خود گيرم، و هيچ شبى را به شب‌بيدارى صبح نكرده‌ام تا آن را پناه خود سازم، و هيچ مستحبى را بر پاى نداشته‌ام تا به سبب آن در خور ستايش باشم. تنها به واجبات تو پرداخته‌ام، كه تضييع آنها مايه‌ى نابود است.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.