فراز 17 از دعای 32 ( اعتراف به کوتاهی و کوچکی عمل )

(خدايا!) براى روزه گرفتنم، روز را شاهد نمى‌خواهم و نه از شب مى‌خواهم كه به خاطر تهجد و شب زنده‌دارى پناهم دهد؛ و نه سنتى را به پا داشته‌ام كه از من به خوبى ياد شود و جز واجبات تو كه هر كس آن را ضايع كند، هلاك مى‌شود، كارى انجام نداده‌ام.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.