تا آن وقتى به رزق و روزى تو محتاج گشتم و از مدد و يارى احسان تو بىنياز نبودم، از مازاد خوردنى و آشاميدنى كنيزت (مادرم) كه مرا در جوف و باطن او نهاده بودى و در رحم او به وديعت سپرده بودى، برايم قوت و غذا قرار دادى.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.