فراز 26 از دعای 32 ( فضل و احسان همیشگی خدا نسبت به بندگان )

پس در سايه‌ى فضل و احسان خويش به من غذا دادى، همچون غذا دادن شخص نيكوكار و مهربان. و اين همه را از روى لطف تا اين زمان كه بدين حد از رشد رسيده‌ام، انجام داده‌اى. از نيكى تو محروم نگشته‌ام و رفتار نيك تو با من كند نمى‌گردد، ولى با اين حال اعتمادم به تو محكم نشده تا كوشش خود را در آنچه نرد تو براى من پرسودتر است متمركز سازم.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.