فراز 9 از دعای 32 ( اعلام عجز و ناتوانی و قصور و تقصیر در انجام اعمال )

پاك آفرينا، من آن بنده‌ام كه كردار نيكش ناچيز و آرزوهايش بس دور و دراز است. رشته هر اميدى از دست داده‌ام و جز رحمت تو هيچ اميدم نيست. آرزو به تو بسته‌ام و دست اميد عفو، به تو آويخته‌ام.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.