پس ستايش ويژهى توست بر بلاهايى كه از ما بگردانيدى، و سپاس و شكر، از آن توست كه نعمتهاى خويش را بر ما ارزانى داشتى: ستايش و سپاسى كه بر ستايش ستايشگران و سپاس سپاسگزاران، برتر آيد، و زمين و آسمانش را سرشار گرداند؛ چرا كه تويى آن خداى عطا كنندهى نعمتهاى بزرگ و ارجمند، و بخشندهى نعمتهاى سترگ و گرانسنگ، پذيرندهى ستايشهاى اندك، و سپاسگزار از سپاسگزارىهاى ناچيز خداى نيكوكار خوشرفتار صاحب نعمت. معبودى جز تو نيست، و فرجام (كارها) به سوى توست.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.