و اگر مطيع را بر مجرد عملش با آنكه تو خود او را بر آن گماشتهاى پاداش مىدادى، بيم آن بود كه ثواب تو را از كف بدهد. و نعمتت از او زايل گردد. ولى تو به كرم خود، او را در برابر مدت كوتاه فانى به مدتى طولانى و جاودانى و در مقابل عمل زودگذر به ثواب مستمر پاداش دادهاى