آنگاه ارادهى تو چنين است كه آنچه را كه از روزى تو خورده و با آن به طاعت تو نيرو گرفته است عوض نمىخواهى و در حسابرسى وسايلى كه با بكار بردن آنها به آمرزش تو مىرسد بر او تنگ نمىگيرى، اما اگر با او چنين كنى همهى رنجهاى او به هدر رود و همهى طاعات او شكرانهى كوچكترين نعمت و احسان تو باشد و در مقابل ديگر نعمتهاى تو در پيشگاهت گروگان ماند، چه رسد به اينكه سزاوار چيزى از ثواب تو گردد، هرگز! كى چنين تواند بود؟