فراز 13 از دعای 37 ( رحمت گستردۀ خدا )

و سپس آن چه از (سفره‌ى) روزى (مقدر) تو استفاده كرده تا بر طاعت و بندگى نيرو و توانايى يافته به حساب نياوردى و تاوانى هم براى او در نظر نگرفتى و در مورد اسبابى كه براى رسيدن به عفو و آمرزش تو فراهم آورده است، ايرادى نگرفتى، اگر اين عوامل را به حساب او مى‌گذاشتى (و در برابر آن‌ها طاعت و عبادت از او مى‌طلبيدى) تمامى زحمات او بر باد مى‌رفت و همه‌ى تالاش‌هاى او ارزش كوچكترين نعمت تو را نداشت و در مورد ديگر نعمتهاى تو مديون و وام دار تو بود، در اين صورت (آيا) ديگر جاى ثوابى براى او باقى مى‌ماند و سزاوار اجر و پاداش تو بود؟ هرگز! هرگز چنين اتفاقى رخ نمى‌داد.

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.