فراز 13 از دعای 37 ( رحمت گستردۀ خدا )

آن گاه، رزقى را كه بر سر سفره‌ى احسان تو خورده تا بر طاعت تو نيرو گيرد، به شمار نياورده، از او مطالبه‌ى عوض نكرده‌اى، و او را درباره‌ى وسايل و ابزارى كه براى دستيابى به آمرزشت به كار گرفته است، مورد مناقشه و سختگيرى قرار نداده‌اى، و اگر با او چنين مى‌كردى، همه‌ى رنج‌هايى كه برده بود و كوشش‌هايى كه كرده بود، در برابر كم‌ترين احسان تو و كوچك‌ترين نعمتت به هدر مى‌رفت، و او در پيشگاه تو نسبت به ديگر نعمتهايت، رهين و گروگان مى‌بود. پس كجا و كى سزاوار پاداش تو بود؟! نه، كجا و كى؟

استاد انصاریان برای این فراز شرحی ننوشته‌اند.