فارسی
فراز 16 از دعای 37 ( کرامت و عدالت خداوند متعال )
فَمَنْ أَكْرَمُ يَا إِلَهِي مِنْكَ ، وَ مَنْ أَشْقَى مِمَّنْ هَلَكَ عَلَيْكَ لَا مَنْ فَتَبَارَكْتَ أَنْ تُوصَفَ إِلَّا بِالْإِحْسَانِ ، وَ كَرُمْتَ أَنْ يُخَافَ مِنْكَ إِلَّا الْعَدْلُ ، لَا يُخْشَى جَوْرُكَ عَلَى مَنْ عَصَاكَ ، وَ لَا يُخَافُ إِغْفَالُكَ ثَوَابَ مَنْ أَرْضَاكَ ، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ هَبْ لِي أَمَلِي ، وَ زِدْنِي مِنْ هُدَاكَ مَا أَصِلُ بِهِ إِلَي التَّوْفِيقِ فِي عَمَلِي ، إِنَّكَ مَنَّانٌ كَرِيمٌ .
پس اى خداى من چه كسى كريم‌تر از تو، و چه كسى تيره‌بخت‌تر از آن است كه خود را با نافرمانيت هلاك كرد؟ نه هيچ كس. خدايا، تو برتر از آنى كه جز به احسان توصيف كردى، پاك و منزهى كه جز از عدالتت ترسيده شود. ترس آن نيست كه بر گناهكاران ستم كنى و يا ثواب آن كه خرسندى‌ات خواهد فروگذارى، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و آرزويم روا فرما، و براى دستيابى به توفيق گزاردن بندگى‌ات بيش از اين هدايتم نما كه بى گمان تو عطابخش كريمى.
اشعارى از مولوى درباره مرگ عاشق
اى خوشا روز كه پيش چو تو سلطان ميرم
پيش كانِ شكر تو شكر افشان ميرم
صد هزاران گل صد برگ ز خاكم رويد
چونكه در سايه آن سرو گلستان ميرم
اى بسا دست كه خايند حريصان حيات
چونكه در پاى تو من دست فشانان ميرم
شربت مرگ چو اندر قدح من ريزى
بر قدح بوسه دهم مست و خرامان ميرم
چون خزان از خبر مرگ اگر زرد شوم
چون بهار از لب خندان تو خندان ميرم
بارها مُردم و من وز دم تو زنده شدم
گر بميرم ز تو صد بار بدان سان ميرم
من پراكنده بُدَم خاك بُدم جمع شدم
پيش جمع تو نشايد كه پريشان ميرم
همچو فرزند كه اندر بر مادر ميرد
در بر رحمت و بخشايش رحمان ميرم
چه حديث است كجا مرگ بود عاشق را
اين محال است كه در چشمه حيوان ميرم
انتخاب شرح:
- حسین انصاریان - محمد رضا آشتیاني - محمد جعفر امامی - محمد بن سلیمان تنکابنی - محمد علي مدرسی چهاردهی - بدیع الزمان قهپائی - سید عليخان حسينی حسنی مدنی شيرازی - سید علیخان حسينی حسنی مدنی شيرازی - سید محمد باقر حسينی (داماد) - سید محمد باقر موسوی حسينی شيرازی - سید محمد حسین فضل الله - سید محمد شيرازی - سید نعمة الله جزائری - عباس علی موسوی - محمد جواد مغنیه - محمد دارابی - نبیل شعبان
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
