عمل كمى را كه بپذيرى جزاى فراوان مىبخشى و طاعت اندك را مزد مىدهى، تا آنجا كه گوئى شكر بندگانت - كه مزدشان را در برابر آن واجب كردهاى و جزاى ايشان را عظيم ساختهاى امرى است كه امتناع از آن تحت قدرت ايشان بوده، نه به دست تو و از اين سبب ايشان را پاداش دادهاى. يا گوئى سبب آن به دست تو نبوده و به اين جهت به ايشان اجر بخشيدهاى!