فراز 1 از دعای 39 ( طلب دوری از طمع در معصیت )

پروردگارا درود فرست بر محمد و آل پاكش و قواى شهوانى مرا از هر كار حرام درهم شكن (و هواهاى نفسانى مرا مغلوب و مقهور خود گردان) و حرصم را از هر كار بد بر كناردار (و از هر عمل زشتم دور ساز و شهوت و ميل مرا از معصيت و شرور منصرف به جانب طاعت و خيرات گردان) و از جور و آزار هر مرد و زن اهل ايمان و اهل اسلام مرا باز دار (و قلبم را از ظلم و جور به خلق بى‌زار و منضجر ساز كه هرگز قصد اذيت و آزار هيچكس نكنم).

شهوت نفس‌

شهوت و ميل، غريزه‌اى است كه حضرت حق به امانت در وجود انسان قرار داده، تا به وسيله آن امور معيشت و زندگى دنيا، و لذّات لازم را براى خود فراهم نمايد.

اين ميل و شهوت از ابتداى كار، بايد با قواعد الهيّه و مسائل ملكوتيّه و حلال و حرام الهى و توجّه به ثواب و عقاب كنترل شود.

در اين صورت شهوت، خصلت عفّت و ورع، تقوا و پاكى، صداقت و درستى، راستى و امانت، كرامت و شرافت و ساير حسنات در انسان زنده مى‌شود، و آدمى مصداق خليفه حق، و منبع هدايت مى‌گردد، و سعادت دنيا و آخرت او تأمين مى‌گردد.

اگر ميل و شهوت آزاد بماند از آدمى موجودى حريص بر انواع گناهان و معاصى‌ و لذّت‌هاى محرّم و تجاوز به حقوق هر مؤمن و مؤمنه و مسلم و مسلمه‌اى به بار مى‌آورد.

شهوت بى‌كنترل و آزاد، آدمى را به دست اندازى انواع برنامه‌هاى فساد انگيز وادار مى‌كند.

ميل خارج از اندازه چه در امور مادى و چه در امور معنوى انسان را ديو سيرت، عاصى، خطاكار، طاغوتى، شيطان، و مستحق هلاكت ابدى و شايسته عذاب جاودانى مى‌نمايد.

به همين خاطر امام معصوم به ما تعليم مى‌دهد كه از حضرت حق بخواهيد شهوت و ميل شما را نسبت به هر حرامى فرونشاند، و هيبت اين آتش خطرناك را كه مقدمه آتش قيامت است با دست قدرتش بشكند، و تمايل به گناه را برگرداند و جهتش را به عبادت و طاعت سوق دهد، تا در درجه اول، وجود خود انسان و در مرحله بعد، وجود هر مؤمن و مؤمنه و مسلم و مسلمه از آزار آدمى در امان بماند.

شهوت، وقتى در نفس و جان و در درون انسان كنترل شد، منافع عظيمى نصيب انسان مى‌گردد.

صفا و پاكى قلب، حيات قريحه، نفوذ بصيرت، جَوَلان فكر، رقّت دل، درك لذّت مناجات، تأثيرپذيرى از تذكّرات الهيّه، حضور قلب، نيّت پاك، حالت انكسار و ذلّت و خضوع و خشوع، و نفرت از شرّ و شرارت و بدى و فساد، و صبر در بلا و ابتلا، و توجّه به مواقف قيامت، و ثواب صالحان و عذاب مجرمان، و ولايت و حكومت بر خويش، و تسلّط بر نفس امّاره، و ورع و تقوا، و كم خوابى و شب بيدارى، و دعا و نماز در سحر، و حال مواظبت بر عبادت، و كم خورى و حلال خورى، و در نتيجه سالم ماندن از انواع امراض، و سبكبالى و سبكبارى در معيشت، و كم خرجى، و ايثار و صدقه و انفاق و كار خير، و خوش اخلاقى و مهربانى، و صداقت و امانت‌دارى، همگى نتيجه كنترل شهوت و اميال به وسيله برنامه‌هاى الهيّه و قواعد ملكوتيّه و مسائل عرشيّه است.