آن رفتار را به كسى مىكنى- اى خداى من- كه ترسش از تو از طمع و آزش در (رحمت) تو بيشتر است، و به كسى كه نوميدش از نجات (عذاب) از اميدواريش براى رهائى (از آن) استوارتر مىباشد (و اين گفتار) نه به جهت آنست كه نوميديش نوميدى از رحمت، يا طمعش از روى فريب خوردن (از رحمت تو) باشد بلكه براى آنست كه نيكيهايش ميان بديهايش اندك (كه به حساب نمىآيد) و دليلهايش در همهى دادخواهيها و گناهان او سست است
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.