فراز 12 از دعای 39 ( ناامیدی از خود به خاطر گناهان بسیار و خوبی‌های کم )

كسى كه، اى خداى من، خوف او از تو از اميد به نعمت تو بيشتر است. كسى كه نااميدى او از رهايى، از اميد او به خلاص استوارتر است، اما نه از اين باب كه مايوسى او از سر نااميدى باشد، يا طمع وى از سر غرگى، بلكه به اين علت است كه كارهاى نيكوى او در ميان كارهاى ناپسنديده‌اش اندك است و بهانه‌هاى او در انجام ندادن وظائفى كه بر عهده داشته است ضعيف‌

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.