فراز 12 از دعای 39 ( ناامیدی از خود به خاطر گناهان بسیار و خوبی‌های کم )

و باز چنين عفو و بخشش را تو در حق كسى فرموده‌اى كه خوفش از قهر و غضب بيش از طمع و اميد اوست و ياس و نوميديش از نجات فزون از اميد و رجاء به خلاصى از مجازات است ليكن نه ياسش از كرمت به مرتبه نااميدى و نه طمعش به كرمت به حد غرور و غفلت است (يعنى كرم تو او را مغرور و متجرى به گناه نكرده و گناهانش هم او را به كلى مايوس از نجات و نااميد از رحمت بى‌انتهايت نخواهد كرد) بلكه اين غلبه نااميدى بر اميد بدين سبب است كه عمل خيرش بسى اندك و اعمال زشت و گناهش بسى بسيار است‌

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.