پروردگار من! اين فضل و كرم را در حق بندهاى به كار برى كه بيمش از قهر تو بيش از اميدش به مهر تست، و بيش از آنچه به نجات اميدوار باشد از نجات مايوس است. اما نه آن ياس كه «قنوط» شمرده شود و نه آن اميد كه فريبش دهد و به دنبال خويش از درگاه تو به دورش دارد. بندهاى ذليل و ضعيفم كه سيئاتم بر حسناتم بچربد و در برابر خطايا و معاصى خود در پيشگاه تو حجتى كه بهانهام شمرده شود ندارم.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.