فراز 12 از دعای 39 ( ناامیدی از خود به خاطر گناهان بسیار و خوبی‌های کم )

با كسى اى معبود من! چنين رفتار مى‌كنى كه هراسش از تو، بيش از طمعش به تو است، و كسى كه نااميدى‌اش از نجات، زيادتر و محكمتر از اميدش به رهائى است، نه از آن جهت كه نااميدى‌اش به علت ياس از رحمتت باشد، يا از راه غرور، به طمع افتد، بلكه بدان علت است كه كارهاى نيكش، در ميان كارهاى زشتش اندك، و دليل و عذرهايش، در برابر تمامى نتايج اعمالش ضعيف مى‌باشد.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.