فراز 12 از دعای 39 ( ناامیدی از خود به خاطر گناهان بسیار و خوبی‌های کم )

اى خداى من! اين رفتار را درباره‌ى كسى انجام داده‌اى كه خوف و ترسش از تو بيش از طمعش به تو است، و كسى كه نوميديش از نجات از اميدواريش به رهايى و خلاصى محكم‌تر و استوارتر است، نه از آن جهت كه نوميديش به خاطر يأس از رحمتت، يا طمعش از روى فريب خوردن از رحمت تو باشد، بلكه براى آن است كه نيكى‌هايش در ميان بديهايش اندك، و دليل و عذرهايش در برابر تمامى نتايج اعمالش ضعيف و سست مى‌باشد.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.