آن را- اى خداى من- براى كسى مىكنى كه ترسش از تو بيشتر از طمع و چشمداشتش از توست. و كسى كه نااميد بودنش از رهايى و نجات، محكمتر و استوارتر از اميدواريش براى اخلاص و رهايى است. نه اين كه نااميديش، بريدن انتظار از رحمت باشد و يا اين كه طمع و چشم داشتش، خود را گول زدن و دلخوش داشتن و فريب خوردن باشد، بلكه براى كمى نيكيهايش ميان بديهايش، و كمى و ناچيزى دليلهايش در مورد همهى وبالها و گناهانش است.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.